خواب دیده ام که کسی مرا لمس کرد!

 از درد بیدار شدم نفسم گرفته بود هم از فشار درد هم از بغض! انگار تازه فهمیده باشم شاید چند دقیقه ای بوده است که تلاش کرده بودم از خواب بیدار نشوم!بیست و چند ساله بودم در خواب٬ به غایت با اعتماد به نفس و سبک از هر دردی و عشق هنوز برای معنی داشت! خوابی که بوی تن آدم ها را میفهمیدم٬ فشار بغل شدن و دوست داشته شدن رو میفهمیدم ..زبری کشیده شدن پوست چند روز اصلاح نشده اش را روی پوستم میفهمیدم 

خانه ی اصفهان سین بود٬من بودم و او و روزی بود که قرار بود علیرغم حضور دوس دختر خیلی جوانش ما اعلام کنیم نمی شود دیگر جدا بود و وقت آن رسیده که با هم باشیم..مادرش مریض بود انگار ولی وقتی بغلم کرد چقدر دوست داشتن را فهمیدم 

و دست های سین و بوی تنش و زبری صورتش وقتی مرا در آغوشش می فشرد..همه چیز آنجایی تمام شد که می توانست آنقدر خوب باشد که بعد از سال های سال من خوشبختی را نفس بکشم حتی شده در خواب

درد نفسم را بریده بود چشم‌هایم را باز کردم..این درد لعنتی حتی در خواب خوشبختی را از من می دزدد. بیدار شدم به سختی جابه جا شدم تا توانستم نفس بگیرم و چشم‌هایم را دو باره ببندم ! به چشم میدیدم پشت پلکهایم که خوابم ٬ زبیاترین لحظه های زندگی نکرده ام پاک می‌شد٬ انگار فیلمی را جلوی آفتاب بسوزانی و محو بشود و خلاص 

بعد از یک ساعتی تلاش کردن از خواب هیچ نمانده بود دوباره خاطراتم را کاویدم تا رسیدم به آن روزهای خوش بیست و چند سالگی که صبح ها خلاصه می‌شد در دانشگاه و عصرها پای ساز سین می نشستم و دست‌هایش روی ساز و آغوشش و بوی تنش..بوی ترس و مهربانی و شرم ...ساعت شش و سی دقیقه صبح است و صدای خروپف یک تن زخمت در تخت تنها چیزی است که این روزها دارم ! کسی که با بی رحمی تمام همه ی زندگی را در من کشت و من یاد گرفتم دوست نداشته باشم 

 

هفته پیش ۱۲ پرسید آخرین باری که بغل شدی کی بود! آخرین باری که بغل شدم روز چهارشنبه چهارده مارچ بود بود در سیاهی یک خیابان دراز که خودش دست هایش را حلقه کرد دورم! و من یخ زدم ! منجمد و خالی از هر باز خوردی هیچ کاری نکردم! کاری نکردم تا گریه نکنم! من سال هاست بغل نشده بودم انگار

ساعت ۷ صبح شده است و کم کم آدم ها تن های خسته شان را از تخت بیرون می آوردند تا دوباره رد پایی بگذارند  روی خاطراتمان! گاهی زخم بزنند! گاهی نوازش کنند و گاهی از یک خواب شیرین بیدار بشوند و لعنت بفرستند بر بیداری های بی موقع